Η παραφροσύνη της αγάπης
Λοιπόν, εκείνη την ημέρα του Αυγούστου, εμφανίστηκε αυτή και μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ξεκίνησε απλά ως μια κουβέντα και πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Θυμάμαι που είχε δημιουργηθεί μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε αυτήν και κάποιους υποτιθέμενους φίλους της. Δεν συνέβη τίποτα έντονο μεταξύ τους, αλλά στην τελική αυτή αποχώρησε, επειδή έγινε σαφές πως οι υπόλοιποι δεν ήθελαν να περάσουν άλλο χρόνο μαζί της. Μπορούσα να καταλάβω τι αισθανόταν εκείνη τη στιγμή. Δεν ήταν στεναχώρια ή εκνευρισμός ο λόγος που αποχώρησε, αλλά απογοήτευση.
Το κατάλαβα πως είχε απογοητευτεί και πως ήθελε μονάχα λίγη συντροφιά. Πως το κατάλαβα; Επειδή συνεχώς και εγώ αισθάνομαι το ίδιο πράγμα και επειδή σκέφτηκα τι δυσκολίες μπορεί να περνάει, εξαιτίας μιας τεράστιας απώλειας που μου είχε προαναφέρει, όταν ανταλλάξαμε τις αρχικές μας κουβέντες! Ποια ήταν η απώλεια της; Δεν έχει γονείς! Ναι, ο πατέρας, αλλά και η μητέρα της, απεβίωσαν. Θεέ μου, τεράστιο βάρος και θλίψη θα κουβαλάει μέσα της, δεν μπορώ να την αφήσω έτσι. Φαίνεται στο βλέμμα της ότι είναι θλιμμένη. Δεν θέλω να την αφήσω έτσι, θέλω να τη βοηθήσω!
Έτσι λοιπόν, κάθισα μαζί της και συνεχίσαμε την κουβέντα μας. Ανοίχτηκε περισσότερο και την είδα να χαμογελάει! Εκείνη τη στιγμή από μέσα μου είπα ένα πράγμα, αλλά αναρωτήθηκα κάτι άλλο. Αρχικά από μέσα μου είπα «Δες υπέροχο χαμόγελο που έχει. Τώρα μάλλον ένιωσε λίγο καλύτερα; Εκτιμώ πως πράγματι νιώθει καλύτερα» και ύστερα αναρωτήθηκα, αν μπορώ να την κάνω να νιώθει συνεχώς έτσι όπως ένιωσε αυτή τη στιγμή;
Συνεχίστηκε η συζήτηση και οι ώρες πέρασαν. Ήταν αργά το βράδυ και μετά από αρκετές ώρες, την αποχαιρέτησα. Ωστόσο δεν τελείωσε εκεί η ιστορία. Αυτή φάνηκε να δείχνει λίγα σημάδια χαράς και ήθελε να ξανά βρεθούμε, ήθελε να κάνουμε παρέα. Φυσικά πως κι εγώ από τη δική μου πλευρά, ήθελα βεβαίως το ίδιο πράγμα. Έτσι λοιπόν την γνώρισα και ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα. Παρόλο που κάποιοι την αποπαίρνουν και γενικότερα φαίνεται να κρύβει μια θλίψη μέσα της, όταν βρισκόταν μαζί μου φαινόταν να χαίρεται. Συνήθως μου έλεγε πως πέρναγε τη μέρα της και αισθανόταν χαλαρή μαζί μου. Καθόμασταν μαζί τα βράδια και συζητούσαμε για ώρες. Κατάφερνα να την κάνω να χαμογελάει και αισθανόμουν πως έχει κάτι πολύ ιδιαίτερο μέσα της.
Με τον καιρό δεθήκαμε περισσότερο, μα αυτή είχε τα προβλήματα της. Δούλευε ως ταμίας σε ζαχαροπλαστείο και υπήρχαν σαφώς οι φορές που δεν κυλούσαν ομαλά τα πράγματα για αυτήν. Παράλληλα σπούδαζε και προσπαθούσε να πετύχει τα όνειρα της, μα ακόμα και οι συμφοιτητές δεν την βοηθούσαν ποτέ, ούτε με λεκτικό τρόπο. Έτσι λοιπόν, είχε μερικά κοινά συναισθήματα με έμενα. Κι αυτή ένιωθε μόνη και απομακρυσμένη. Ήταν ένα απόγευμα που καθίσαμε στην παραλία μόνοι μας, χωρίς καμία άλλη ψυχή να βρίσκεται εκεί. Την κοίταζα πως παρακολουθούσε έντονα τη γαλάζια θάλασσα, που βρισκόταν στον ορίζοντα και που τόσο λάτρευε. Τότε ανοίχτηκε περισσότερο. Μου ανέφερε πως ήταν η πρώτη φορά μετά τον θάνατο των γονιών της, που κάθισε μαζί με κάποιον και αγνάντευε τη θάλασσα. Λάτρευε να βρίσκεται εκεί, ένιωθε μια γαλήνη σε αυτό το μέρος. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως είναι σίγουρα μια αδικημένη ψυχή όπου αποζητά την ηρεμία της!
Ήταν μπόλικες οι φορές που ερχόταν θλιμμένη στις συναντήσεις μας και εγώ δεν μπορούσα να την αντικρίζω έτσι. Ήθελα μονάχα να είναι χαρούμενη, πίστευα ότι της αξίζει να είναι χαρούμενη και πως ίσως μπορούσα να την κάνω να αισθάνεται έτσι. Κάθε φορά ήμουν εκεί για να μιλήσουμε. Κάθε φορά ένα χαμόγελο εμφανιζόταν στο πρόσωπο της, όσο χάλια κι αν ήταν η μέρα της. Λάτρευε να βρίσκεται εκεί μαζί μου και να καθόμαστε οι δυο μας μόνοι.
Κάθε κακή μέρα της, ολοκληρωνόταν με ένα ήσυχο βράδυ, έχοντας εμένα για συντροφιά. Κάθε βράδυ την ρωτούσα αν ήταν καλά και αυτή κάθε φορά απαντούσε λέγοντας «Ναι, τώρα νιώθω καλά. Σε ευχαριστώ που με ρώτησες». Προσπαθούσα να την κάνω να εξαφανίσει κάθε αρνητική σκέψη και να αισθανθεί χαρούμενη με τον εαυτό της! Αντίκριζα τα βουρκωμένα μάτια της, το θλιμμένο βλέμμα της γεμάτο απογοήτευση, μα πάντα στο τέλος έφευγε έστω με λίγη δόση χαράς. Ναι, αυτό συνέβαινε κάθε φορά, ώσπου μια νύχτα η θλίψη παρέμεινε εκεί. Εκείνη την ημέρα είχε χάσει ένα ακόμη αγαπημένο της πρόσωπο και το βάρος με τη θλίψη, μεγάλωσαν! Την πήρα μια σφιχτή αγκαλιά και κρατούσα τα χέρια της. Κοίταζα βαθιά μέσα στα μάτια της και σκούπιζα τα δάκρυα από τα μάγουλα της, ώσπου τελικά την ηρέμησα. Αισθάνθηκε ασφαλής, μα στο τέλος της ημέρας έφυγε και πάλι θλιμμένη. Τότε αναρωτήθηκα αν αξίζουν οι προσπάθειες μου και αν μπορώ να εξαφανίσω αυτή τη θλίψη που την κυριεύει;
Περνούσαν οι ημέρες και είχε γίνει επιτέλους λίγο καλύτερα. Σαφές πως κουβαλούσε ένα βάρος μέσα της, μια τεράστια θλίψη και απογοήτευση, ωστόσο με άκουσε και προσπάθησε να αφήσει το πονεμένο παρελθόν της πίσω και να αρπάξει τη σκυτάλη για ένα καλύτερο σήμερα. Ήταν δύσκολη περίοδος για αυτήν, αλλά δεν την άφηνα μόνη. Ήθελα μόνο να είναι χαρούμενη, επειδή το άξιζε. Αισθανόμουν ότι εγώ ο ίδιος ήμουν σαν και αυτήν, μα υπήρχε μια διαφορά ανάμεσα μας. Λοιπόν, πράγματι φαινόταν να ξεπερνάει σταθερά τα προβλήματα της και την έβλεπα επιτέλους χαρούμενη. Η υπόθεση ξεκίνησε ως απλή συντροφιά, μα στην πορεία τα συναισθήματα πήραν μια διαφορετική τροπή. Είχαμε δεθεί και τα συναισθήματα είχαν βγει προς τα έξω. Αισθάνθηκα κάτι που με προβλημάτιζε. Την είχα ερωτευτεί! Το αισθανόμουν πως πλέον είναι πιο βαθιά τα συναισθήματα και αυτό ήταν κάτι που με προβλημάτιζε ανέκαθεν.
Ήθελα να βρίσκομαι μαζί της, ήθελα να της παρέχω τη συντροφιά μου και τη χαρά που της άξιζε. Ήμουν πλέον ερωτευμένος μαζί της και το ίδιο και αυτή αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό. Εκείνη την περίοδο ήμουν εντελώς μονάχος μου, απόμακρος από όλους και με χίλιες δύο σκέψεις και προβληματισμούς να βρίσκονται στο κεφάλι μου. Μονάχα με αυτήν μπορούσα να αποβάλλω έστω για λίγο την αρνητικότητα που περιβάλλει τον εαυτό μου. Αυτή μπορούσε να με κάνει να αισθάνομαι πως υπάρχει κάποιος σκοπός για όλα. Λοιπόν, αυτή νοιάστηκε και με βοήθησε, όπως και εγώ αντίστοιχα βοήθησα αυτήν. Το κατάλαβα πως δεν ήθελε να βρίσκεται ούτε για μια στιγμή μακριά μου, επειδή μαζί μου μάλλον ένιωθε ασφαλής και χαρούμενη. Ξεκίνησε αυτή να με ρωτάει κάθε μέρα αν αισθάνομαι καλά και η απάντηση μου ήταν το ίδιο ψέμα που με βασανίζει χρόνια. «Ναι, καλά είμαι» ήταν η απάντηση. Ακόμα θυμάμαι έντονα και τη στιγμή που είδα ένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο της όταν αυτή αντίκρισε αίμα να κυλάει από εμένα.
Είχα μια δύσκολη μέρα και πήγαινα για την καθιερωμένη γυμναστική μου το απόγευμα. Ήμουν ανασφαλής, ταλαιπωρημένος και θλιμμένος. Καθώς όδευα στο γυμναστήριο, ένιωσα έναν ξαφνικό έντονο πόνο στο κεφάλι μου, ενώ ύστερα ξεκίνησε να αιμορραγεί η μύτη μου. Κάθισα σε ένα παγκάκι, ώσπου να σταματήσει η αιμορραγία και ύστερα συνέχισα. Καθώς γυμναζόμουν δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ καθόλου και το αίμα ξεκίνησε να στάζει για άλλη μια φορά. Τελείωσα νωρίς και πήγα σπίτι, μα πρώτα συνάντησα τυχαία αυτήν στο δρόμο και όταν με αντίκρισε τόσο ταλαιπωρημένο με μια μπλούζα η οποία είχε αίμα πάνω της, αναστατώθηκε.
Ανέφερα πως δεν συνέβη τίποτα σοβαρό και πως είμαι καλά, μα αυτή στεναχωρήθηκε και ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι της. Της είπα πως δεν χρειάζεται να νοιάζεται τόσο πολύ, ενώ αυτή ανταποκρίθηκε λέγοντας ακριβώς αυτές τις λέξεις «Ναι αλλά εγώ σε αγαπώ, εγώ νοιάζομαι για εσένα». Δεν σταμάτησε να ρωτάει πως νιώθω και με συνόδεψε ως το σπίτι μου, ενώ εγώ δεν μπορούσα να κατανοήσω αυτό που είχε ειπωθεί. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί είπε πως με αγαπάει; Απλά δεν μπορούσα να δεχτώ αυτές τις λέξεις ακόμα! Ίσως κάτι δεν πάει καλά με εμένα, ίσως ο εαυτός μου να είναι παράξενος;
Λοιπόν, ορίστε κάτι απροσδόκητο για τα δικά μου μάτια. Δεν είχα υποστεί κάτι σοβαρό, ωστόσο αυτή νοιάστηκε τόσο πολύ! Δεν μπορούσα ούτε να φανταστώ πως θα αντιδρούσε εάν πάθαινα κάτι σοβαρό; Την είδα να ενδιαφέρεται και να νοιάζεται για εμένα. Τότε αναρωτήθηκα αν πράγματι αξίζω μια τέτοια μεταχείριση; Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα μας. Εγώ αρχικά ενδιαφέρθηκα για αυτήν επειδή ήταν μια θλιμμένη κοπέλα με απώλειες. Ήθελα να την κάνω χαρούμενη επειδή πίστευα πως της άξιζε, ενώ αυτή νοιάστηκε τόσο πολύ για εμένα επειδή η συντροφιά μου αναπτύχθηκε σε κάτι παραπάνω. Αναπτύχθηκε σε έρωτα!
Ένα βράδυ όπου είχαμε καθίσει μόνοι μας σε ένα παγκάκι, έλαβε χώρα μια ιδιαίτερη κουβέντα που σίγουρα δεν θα ξεχάσω. Δεν μπορούσε πια να το διατηρεί μέσα της και μου το είπε επιτέλους. Είπε πως ήταν ερωτευμένη! Δεν είχε κανέναν άλλον, ήμουν ο μοναδικός που ενδιαφέρθηκε για αυτήν και την βοηθούσε. Ήταν μάλλον τρελό αυτό που ανέφερε, αλλά όταν μου το είπε μπορούσα να καταλάβω ότι ένιωθε πιο καλά από πότε. Ανέφερε πως βρισκόμουν στο όνειρο της, την είχα αγκαλιά και η συνέχεια είναι σαφής! Θεέ μου, αυτό μάλλον είναι πιο βαθύ, ίσως και πιο παράξενο απ'ότι περίμενα. Είχα επίσης τα ίδια συναισθήματα με αυτήν και τελικά πράγματι συνέβη αυτό που αναμέναμε και οι δυο μας. Την πήρα ξανά μια σφιχτή αγκαλιά και την φίλησα! Ύστερα αντίκρισα ξανά το πρόσωπο της και απείχε από το πρόσωπο που είχε όταν την γνώρισα. Επιτέλους είχε ένα βλέμμα γεμάτο χαρά! Δεν έτρεχε κανένα δάκρυ και η θλίψη είχε εξαφανιστεί. Υπήρχε μονάχα ένα όμορφο χαμόγελο στο πρόσωπο της. Τότε πίστεψα πως υπάρχει ένας σκοπός για όλους μας και πως ίσως εγώ βρήκα το δικό μου.
Από τότε ήμασταν μαζί και παρόλο που αισθανόμουν κάτι περίεργο, ήμουν επίσης χαρούμενος. Απλά αντίκριζα το χαμόγελο της και αισθανόμουν ικανοποιημένος. Όταν την γνώρισα ήταν μια κοπέλα απογοητευμένη και θλιμμένη. Μια αθώα ψυχή, χωρίς κάποιον δίπλα της. Δεν της άξιζε κάτι τέτοιο. Ύστερα απέκτησε επιτέλους αυτό που χρειαζόταν. Πίστευα πως της αξίζει να είναι χαρούμενη και πράγματι έτσι και έγινε! Κάθε φορά που την έβλεπα, είχε ένα χαμόγελο και ένιωθε απλά τόσο υπέροχα όταν βρισκόμασταν μαζί. Δεν ήθελε τίποτα, παρά μόνο λίγη συντροφιά, όπως και εγώ. Την πρώτη φορά που είπε πως με αγαπάει, νόμιζα πως ήταν απλά λόγια του αέρα, ωστόσο αργότερα σκεφτόμουν πως ίσως πράγματι αισθανόταν ένα τόσο βαθύ συναίσθημα.
Όπως προανέφερα, ήμουν ερωτευμένος μαζί της και πολύ μάλιστα. Ωστόσο δεν μπορούσα να ξεστομίσω αυτές τις λέξεις. Ένιωθα περίεργα και πίστευα πως θα ήταν ψέμα αν της έλεγα πως την αγαπούσα. Νόμιζα πως δεν μπορώ να αγαπήσω αληθινά. Ή ίσως απλά να φοβόμουν να αποδεχτώ το γεγονός ότι αγάπησα κάποια; Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει με τον εαυτό μου, αλλά ήθελα μονάχα να την προσέχω και να τη βλέπω χαρούμενη. Τα συναισθήματα έγιναν πιο έντονα και την είχα στο μυαλό μου συνεχώς. Νοιαζόμουν όλο και περισσότερο για αυτήν και ξεκίνησα να θεωρώ πως πράγματι την αγαπώ! Είχε κάτι πολύ ιδιαίτερο, ήταν ξεχωριστή και κατάφερνε και αυτή με τον τρόπο της να με κάνει να ξεχνώ τους προβληματισμούς μου. Μαζί της περνούσα τις πιο ευχάριστες ώρες και όταν κοίταζα το ευτυχές πρόσωπο της ένιωθα πως αυτός είναι ο σκοπός μου, να την κάνω να χαμογελάει! Ξεκίνησα να αισθάνομαι πως αξίζει να αγαπήσει ένας άνθρωπος κάποιον άλλον.
Έφτασε επιτέλους η στιγμή που ξεκαθάρισα με τον εαυτό μου το γεγονός ότι την αγαπώ! Τα άφησα όλα πίσω και είπα στον εαυτό μου πως ναι την αγαπώ. Αποφάσισα να της πω επιτέλους αυτές τις λέξεις, να της πω, όλα όσα αισθάνομαι για αυτήν. Να της πω, πως με κάνει να νιώθω όταν αντικρίζω το γλυκό και ευτυχές πρόσωπο της. Ήθελα να τα βγάλω όλα από μέσα μου και να της τα αναφέρω όλα. Με μια απλή πρόταση, ήθελα να της πω το ποσό πολύ την αγαπώ και πόσο ξεχωριστή είναι αυτή για εμένα! Ωστόσο δεν πρόλαβα ποτέ μου να της πω τίποτα από όλα αυτά. Την επόμενη ήμερα έμαθα πως πέθανε σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα!
Καθώς βρήκα έναν σκοπό, όλα γύρισαν ανάποδα. Βρήκα το φως και ξαφνικά επέστρεψε το σκοτάδι. Αναθεωρούσα πράγματα τόσο καιρό και όταν επιτέλους κατέληξα χωρίς αμφιβολία, στο συμπέρασμα που φοβόμουν να αντιμετωπίσω, όλα χάθηκαν έτσι ξαφνικά μέσα σε μια στιγμή. Ένιωσα πιο θλιμμένος από ποτέ. Ένιωσα πως τώρα πράγματι θα παραμείνω με μια μαύρη καρδιά. Ήταν άδικο να χαθεί έτσι απλά. Έπρεπε να βρίσκεται εδώ μαζί μου και να κοιτάζει τη γαλάζια θάλασσα που τόσο λαχταρούσε. Έπρεπε να βρίσκεται εδώ και να την έχω αγκαλιά. Έπρεπε να είναι ήρεμη και χαρούμενη. Έπρεπε να έχει αυτό το γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπο της. Έπρεπε να είναι ζωντανή!
Λυπάμαι που χάθηκε έτσι άδικα, λυπάμαι που δεν πρόλαβε να ζήσει χαρούμενη και κυρίως λυπάμαι που δεν της είπα ποτέ πόσο πολύ την αγαπούσα! Έχασα την ευκαιρία μου, έχασα αυτήν την μια ξεχωριστή ψυχή που έδωσε νόημα στη δική μου. Μα γιατί συνέβησαν όλα αυτά; Γιατί έκανα, όλα όσα έκανα; Γιατί την αγάπησα τόσο πολύ; Μήπως έβλεπα ένα κομμάτι του εαυτού μου, μέσα της και αυτό με έκανε να νομίζω πως θα σώσω τον εαυτό μου, εάν σώσω αυτήν; Εφόσον την έχασα, ποιος είναι ο σκοπός μου τώρα; Γιατί δεν το κατανόησα νωρίτερα το γεγονός ότι την αγαπώ; Μήπως όλα αυτά είναι ένα όνειρο και πρέπει απλά να ξυπνήσω επιτέλους; Μήπως αυτή ήταν ένας άγγελος, όπου εμφανίστηκε για να μου δώσει έναν σκοπό; Κι αν πράγματι ήταν ένας άγγελος, όπου κατέβηκε εδώ για να με καθοδηγήσει; Ή μπορεί απλά, να ξεκινώ να παραμιλώ;
Λοιπόν, ποιος είναι τελικά ο σκοπός μας; Ποιος είναι ο δικός μου; Τι είδους αποστολή μου έχει αναθέσει ο Θεός; Τι πρέπει να κάνω; Λοιπόν, ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια χωρίς αυτήν, νομίζω πως βρήκα το σκοπό μου. Ανέκαθεν πίστευα πως η ίδια η ζωή είναι σκληρή, αλλά εμείς οι ίδιοι είμαστε οι παράγοντες για να την αλλάξουμε. Επομένως ποιο είναι το μήνυμα μου; Είναι η φράση, η οποία έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου. «Κανένας δεν θα αλλάξει τον κόσμο ολοκληρωτικά, ωστόσο όλοι μας μπορούμε να κάνουνε μια μικρή διαφορά, προς κάτι καλύτερο» είναι η φιλοσοφία που διατηρώ στο κεφάλι μου τόσα χρόνια!
Μάλλον αυτή εμφανίστηκε έτσι ξαφνικά, για να μου δώσει μερικά κίνητρα και να με βοηθήσει να βρω ποιος είναι ο σκοπός μου; Τελικά θα ρωτήσεις για πολλοστή φορά, ποιος είναι αυτός ο αναθεματισμένος σκοπός; Θα απαντήσω επιτέλους, λέγοντας πως αυτός ο σκοπός είναι να αλλάξω τον κόσμο με τα βιβλία μου.
Ναι, μπορεί να σου ακούγεται τρελό, ίσως και εγώ ο ίδιος να κατάντησα έτσι. Ένας παράφρων άνδρας, που έχασε τη μοναδική ψυχή που κατάφερε να αγαπήσει. Ένας άνδρας που συγγράφει δίχως τέλος, με σκοπό να αλλάξει τους ανθρώπους με τις φιλοσοφίες του στα βιβλία του! Ίσως τελικά αυτός να ήταν ο λόγος που τη συνάντησα. Ίσως γι'αυτό ήταν ένα μέρος της ζωής μου. Ήρθε εδώ, για να ανοίξει το μονοπάτι που ακολούθησα!
Ωστόσο, όπως και να χει, εμένα ακόμα μου λείπει. Ακόμα αναπολώ τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Μου λείπει το χαμόγελο της. Μου λείπει το άγγιγμα της. Μου λείπει η συντροφιά της. Τούτο το συναίσθημα δεν υποχωρεί, δεν μπορώ να τη ξεχάσω. Απλά μου λείπει!
ΤΕΛΟΣ!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου